کانورس که حکم ایر جردنزِ اوایل قرن بیستم را داشت، مسیری طولانی را از کفش های راحتی کهنه و قدیمی تا کفش های اسپرت پیشرفته طی کرده است. واقعا سخت است که این کفش های همه کاره را بی ارتباط با ورزش بدانیم.

همانطور که می دانید، کفش های کتانی با کفی لاستیکی، تحول مهمی در تاریخ کفش های ورزشی محسوب می شوند. به طوری که حتی بعد از بهتر شدن شرایط مالی ورزشکاران و مربیان و داشتن گزینه های به روز تر و حرفه ای تر برای پوشیدن، باز هم این کفش ها جایگاه پرطرفدار خود را حفظ کردند. سلیقه ها و تکنولوژی های تولید کفش تغییر کرد، ولی کانورس همچنان جای خود را در پاهای جوانان امریکایی محکم نگه داشته است.

تاریخچه و روش کار کانورس:

مارکوس میلز اهل مالدن در ماساچوست، بیشتر عمر خود را صرف ساخت گالش های لاستیکی و دیگر پوشیدنی های ضد آب کرده بود. تا اینکه در سال 1908 او و همکارانش متوجه پیشرفت و رشد سریع در بازار لباسهای ورزشی شدند. پنجاه سال قبل از آن، چارلز گودیر حقِ ثبتِ امتیازِ جوش دادنِ لاستیک را دریافت کرده بود و همین امر باعث می شد که روش های مختلف تولید وسایل لاستیکی فراهم شود.

برگردیم به موضوع اصلی مان یعنی کفش. این تکنولوژی جدید با حرفه ای شدن تیم های ورزشی در سراسر امریکا همزمان شد و همین امر باعث شد عرضه و تقاضا برای تولید نوع جدیدی از کفش های ورزشی فراهم شود. نتیجه این اتفاقات منجر به تولید کفشی با نام No-Skid (ضد لغزش) شد که به خاطر جنس مبتکرانه و چسبناک کفی آن به این نام نامیده شد.

این کفش در مدل های چرمی و کتانی به بازار آمد که با سایه های قهوه ای رنگِ نه چندان جذاب تولید شده بود.

کارخانه کفش های چرمی کانورس یکی از شعبه های مارکز بود که از سال 1915 تمرکز اصلی اش را بر روی تولید البسه ورزشی قرار داد. در سال 1920 عنوان کفش تولیدی آنها به کفش آل استار ( تمام ستاره ها) تغییر پیدا کرد تا بتوانند ورزشکاران را بهتر ترغیب کنند که کفش قهرمانان واقعی را بپوشند.

در همین سال چاک تیلر عضو تیم بسکتبال اکرون فایرستون، به محل کارخانه کانورس رفت و از درد پاهایش شکایت کرد. ولی در نهایت این بسکتبالیست شاکی، به عنوان فروشنده و سفیر این برند تازه کار استخدام شد. تایلر به زودی متوجه شد که کفش های آل استار کانورس آینده موفقی خواهند داشت و گزینه مناسبی برای درد پاهایش خواهند بود.

چاک تایلر در دوران کاری اش در کانورس اصلا آرام و قرار نداشت. او به جاهای مختلف در سراسر کشور سفر می کرد و درباره کفش هایی که قرار بود به زودی اسم او را روی خود داشته باشند، تبلیغ می کرد. او برای این کفش ها آن قدر خوب و موثر تبلیغ کرد که در سال 1936 زمانی که ورزش بسکتبال به فهرست بازی های المپیک اضافه شد، تیم ملی امریکا کفش های کانورس را برای پوشیدن در این رقابت ها انتخاب کرد.

در واقع آنها مدلی را انتخاب کردند که شاید اکنون پرطرفدارترین مدل است یعنی کفشهای ساق بلند (های تاپ) سفید کلاسیک با رگه هایی از رنگ های قرمز و آبی.

با شروع جنگ جهانی دوم، استفاده رسمی از کفش های کانورس در ارتش امریکا شروع شد. سالهای جنگ باعث شد کانورس در کنار برخی دیگر از لباس ها، شکل مردمی و عمومی به خود بگیرد. میلیون ها مرد جوان درگیر در جنگ، کفش های ساق بلند کانورس را برای پوشیدن انتخاب کردند.

در پایان جنگ، مدل معروف سفید و مشکی این کفش معرفی شد. معرفی این مدل جدید براق و رنگی، با تاسیس اتحادیه ملی بسکتبال امریکا NBA همزمان شد. برای تسلط بیشتر کانورس بر بازار فروش، آنها مدل ساق کوتاه یا آکسفورد را نیز تولید کردند.

در اواخر دهه 1960 که تب تغییرات مد داغ بود، کانورس مدل وان استار را به بازار معرفی کرد. جامعه هدفِ تولید این کفش، که نرم تر و دارای خدمات پس از فروش بیشتری بود، بسکتبالیست هایی بودند که از برند کانورس روی گردانده بودند. این مدل دومین تلاش این شرکت برای ایجاد هیجان در بین مردم نسبت به طرح و مدل جدید بود. این محصول دقیقا یک سال در بازار دوام آورد. یعنی از سال 1974 تا 1975 و پس از آن ناپدید شد. کانورس به مشکل برخورده بود.

ولی از آنجا که در دهه 1970 دنیای ورزش در معرض تکنولوژی های نوین و تجهیزات تخصصی برای پوشش پا قرار گرفت، – که عمدتا توسط نایکی معرفی شده بودند- کانورس بیشتر از اینکه گزینه مناسبِ ورزشکاران باشد، به یک معیار ضد فرهنگی بدل شد. کفش های چاک تیلر بیشتر از اینکه در پای ورزشکاران و در خط شروعِ مسابقات دیده شوند، در پای اهالی موسیقی و سینما دیده می شد.

برند چاک تیلر بار دیگر بر بازار مسلط شد و به خاطر بلندی ساقش، هشتاد درصد بازار کفش را به کنترل خود درآورد. پیشتر در دهه های 1940 و 1950 این اتفاق به تنهایی کافی بود که جلوی پیشرفت برندهایی مثل PF Flyers گرفته شود، ولی در دهه های 70 و 80 کفش هایی مثل Onitsuka Tigers و ایر جردنز و دیگر امکانات پیشرفته باعث شدند این کارخانه، ارزش خود را تا حد زیادی از دست بدهد.

کانورس به تدریج سقوط کرد تا اینکه در سال 2001 اعلام ورشکستگی نمود. در آن سال کارخانه کانورس توسط یکی از بزرگترین رقبایش یعنی نایکی پشتیبانی مالی شده و نجات داده شد. نایکی برای کمتر کردن هزینه ها، هدفِ تولید خود را از امریکا به آسیا تغییر داد و در نتیجه این کار موجب شد کیفیت محصولات تا حد زیادی پایین بیاید. ولی از آنجایی که ظاهر محصولات خیلی خاص بود، مردم بدون توجه به این امر خرید آن را ادامه دادند.

شرایط امروزی کانورس:

امروزه کانورس که توسط نایکی خریداری شده، نشان داده که شرکتی است که پای ثابت دادخواهی هاست و هر لحظه ممکن است اشتباهات فاحش بزرگی را مرتکب شود. مدل چاک تیلر 2 { که در عکس بالا مشاهده می شود}در سال 2016 معرفی شد و انتشار آن، شرکت را نابود کرد و برای اولین بار بعد از تولد دوباره این برند در اوایل دهه 2000 مانع بزرگی در برابر رشد شرکت شد. همه این اتفاقات در نهایت به اخراج رییس سابق کانورس یعنی دیوید گراسو منجر شد.

تغییرات کفش ها بیشتر از نظر ظاهری و زیبایی بود، با این حال شرکت یک لایه نرم به کف کفش ها اضافه کرد و در مقابل، قیمت آن ها را به میزان قابل توجهی بالا برد. نتیجه هر چه که بود، مردم قبول نکردند قیمت بیشتری برای آنها بپردازند و این شکست، شرکت را به شدت تحت تاثیر قرار داد. تقریبا در همین مواقع نیز وبسایت کانورس، به تدریج با سایت نایکی ادغام شد.

کانورس از سال 2008 به تناوب علیه دیگر شرکت های تولید کفش اقامه دعوی کرده است. در 23 جون 2016 کمیسیون تجارت بین‌الملل ایالات متحده، در حکمی اعلام کرد که کلاهک انگشت پا، ضربه گیر جلوی کفش و نوارهای کناری آن برای انتخاب شدن به عنوان نشان تجاری کانورس کافی نیستند. کانورس از پذیرش این حکم امتناع کرده و هم اینک درخواست تجدید نظر درباره آن را داده است.

یک مدل از کفش های PF Flyer {که در عکس فوق می بینید} به این جهت تولید شد که پیشاپیش شکست کانورس در اقامه دعوی آنها علیه سی شرکت دیگر تولید کننده کفش را جشن بگیرند. اگر کانورس در این دعوی موفق باشد و روش خود را ادامه دهد، آن وقت ترکیب کردن کلاهک انگشت پا، ضربه گیر جلوی کفش و نوارهای کناری آن در بسیاری از کفش ها، حق انحصاری آنها خواهد بود.

دو نمونه از مدل های نمادین کانورس:

1– مدل آل استار چاک تیلر:

مدل ارزان قیمت چاک تیلر، مدلی است که می توانید در فروشگاه های بزرگ و در پای تعداد زیادی از مصرف کنندگان ببینید. این مدل شبیه نمونه قدیمی اش است، با این تفاوت که بخش زیادی از کناره های آن کوتاه شده است. کتان آن از جنس نامرغوب است، خدمات پس از فروشش کامل نیست و مواد اولیه آن ارزان قیمت هستند.

اگر از دهه 1990 تا به امروز این کفش را نخریده اید، با خرید کفش های فعلی غافلگیری ناخوشایندی را تجربه خواهید کرد. به دلیل اینکه تمرکز اصلی شرکت به بازار آسیا معطوف شده، کیفیت این مدل از کفش ها در بازار امریکا به میزان قابل توجهی افت کرده است.

2- چاک 70:

فقط با پرداخت سی دلار بیشتر می توانید افتخارِ داشتن کفش چاک دهه 70 را داشته باشید. این محصول نیز در آسیا تولید می شود، ولی در مقایسه با مدل قبلی کیفیت بسیار بالاتری دارد. با داشتن کتان دو لایه، کفی های پنبه ای، و رویه های باکیفیت تر، این کفش ها مشابه استانداردهای بالای چاک تیلرز در دهه 70 ساخته شده اند.

این کفش ها در رنگهای اصلی تولید شده اند و با بسیاری از سایه رنگ ها و ترکیبات جالب در سراسر اینترنت موجود هستند. اگر می خواهید کفش کانورس بخرید، در حق خودتان لطفی بکنید و کمی پول بیشتر خرج کنید.